Iets meer over ons "avontuur" in de bergen.
We gaan donderdag 19 januari met de auto naar het Abel Tasman Nationaal Park en op een hoog uitzichtpunt wijzen Corri en Willem ons waar we naartoe gaan lopen. We dalen met de auto af tot het stuwmeer. Na een kleine lunch trekken we de wandelschoenen aan, hijsen de rugzakken op de rug en daar gaan we. Francis heeft er een hard hoofd in, maar al lopende (Nordic Walking stokken mee) valt het mee, eigenlijk gaat het wel lekker. Het is warm, maar langs het meer staat een lekkere wind en later lopen we tussen de bomen in de schaduw. Het gaat behoorlijk omhoog. Willem en Corri draaien hier waarschijnlijk hun hand niet voor om, maar voor ons is het behoorlijk werken. Willem heeft de zwaarste rugzak ±18kg, Ruud en Corri ieder ±15kg en Francis slechts 9kg. Ruud loopt in mijn (Francis) ogen of hij zijn hele leven al met zo'n zak op z'n rug loopt.
Na 2 uur komen we bij een hut, waar je eventueel tegen betaling mag slapen. We drinken en eten onze meegebrachte waar en lopen dan verder naar een meertje, waar we de tenten opzetten. Het is zo'n beetje boven op de berg en het waait er behoorlijk. Na een bakkie koffie gaan we even lekker zitten lezen en/of dutten. Als het wat kouder wordt gaan we snel eten en na het eten drinken we dik aangekleed nog een kopje thee.
Tandenpoetsen in het meer en dan naar bed. Ruud en Francis liggen te lezen, terwijl de wind probeert of de tent wel stevig genoeg staat. Het gaat te keer en we vragen ons af of we wel zullen kunnen slapen.
Om 21.15 uur, als het te donker is om te lezen en we net willen gaan proberen te slapen, staat Willem voor de tent, en stelt voor om op te breken en naar de hut te gaan. Hij denkt dat het anders een onplezierige nacht zal worden, want het gaat gestaag harder waaien.
Binnen een kwartier hebben we alles weer ingepakt en de tenten afgebroken. In het donker, waarbij we af en toe bijna omgeblazen worden, wandelen we naar de hut. Daar zijn wij de enige gasten. We maken onze bedden klaar en drinken nog een kopje thee. Het voelt als een avontuur. De wind giert om de hut en we zijn blij hier te zijn.
's Nachts eerst een schitterende sterrenhemel en Corri en Willem wijzen ons het Zuiderkruis. Later in de nacht regent het een beetje.
De volgende dag is het weer stralend weer en de storm is gaan liggen.
In 2,5 uur wandelen we weer naar beneden en de rugzakken kunnen af. Het was heel erg leuk dit een keer gedaan te hebben.
We gaan daarna nog naar Golden Bay, nadat we eerst bronnen bezocht hebben. Het water uit de bergen zakt door het kalsteen heen en vindt hier z'n weg naar de oppervlakte. Héél helder water.
We overnachten op een camping aan Golden Bay, bezoeken het "mooiste" strand met grotten en mooie rotsformaties in zee, een Nikaubos en een plattelands evenement met oude auto's en tractoren.
Geheel voldaan keren we huiswaarts. (Foto's: klik op
Diavoorstelling Nieuw Zeeland)
Zondag 22 januari maken we de camper gereed en 's middags om 14.45 uur rijden we weg. Ruud heeft bij Golden Bay al regelmatig gereden om te wennen aan het rechtse stuur en links rijden en het gaat erg goed. Nu voelt het toch anders en we doen heel voorzichtig. Eerst even boodschappen en dan naar een rustig plekje 50 km verderop.
Maandag 23 januari rijden we over een bergrug naar een mooie baai (Okiwi Bay) en terug naar dezelfde overnachtingsplek, met onderweg een wandeling naar een mooi uitzichtpunt, door een bos met duizenden krekels.
De dag daarop rijden we naar de Marlborough Sounds, waar we (voor de kenners: op de Queen Charlotte Track) een wandeling maken van 4 uur (incl.lunchpauze) naar een punt met prachtig uitzicht, en toevallig zijn we daar precies gelijk met 2 Friezen.
Iedere dag mooi weer, het water is blauw, alle eilanden dicht begroeid met bomen, het is overal even mooi.
De mensen zijn ontzettend vriendelijk en iedereen maakt een praatje. Kortom we hebben het héél erg naar onze zin.
26 Januari om 6 uur loopt de wekker af en om 7 uur melden we ons voor de veerboot naar Noord Eiland. We mogen er bijna als eerste op en vinden een plaatsje achter het raam, middenvoor op het schip. De zon schijnt (na bewolking in de nacht) en het is prachtig varen door de Marlborough Sounds. Eénmaal buiten zien we hoe hard het waait. In Cook Street, tussen Noord en Zuid Eiland trekt de wind vaak stevig aan.
 |
| Cook Street (voor meer foto's zie Diavoorstelling Nieuw Zeeland) |
We genieten van de hele overtocht en praten met de mensen die naast ons zitten. Het zijn jonge Engelsen die 2 jaar geleden geëmigreerd zijn en heel enthousiast over het land kunnen vertellen. Zij werkt bij de Tourist Information en geeft ons nog een heleboel nuttige informatie. Hij werkt bij de thermale baden in Hanmer Springs, dus misschien zien we ze nog wel.
Na aankomst in Wellington rijden we meteen noordwaarts. Het waait hier langs de kust ook nog behoorlijk en dat rijdt niet zo lekker, dus stoppen we vroeg. Er zijn parkerrplaatsen waar 1 of 2 campers de nacht mogen doorbrengen. Wij zijn de eerste en later komt er nog één van de club. Als we al in bed liggen gaat het harder waaien. Ruud gaat er weer uit om de camper precies met de kop op de wind te zetten. (met een boot voor anker gaat zoiets vanzelf).
Vandaag begon bewolkt met af en toe regen, maar de wind is gaan liggen en inmiddels schijnt de zon alweer.
